Serhij Nazarowycz Bubka (ur. 4 grudnia 1963 w Ługańsku) – radziecki i ukraiński tyczkarz, 35-krotny rekordzista świata.
Do niego należy aktualny rekord świata na stadionie wynoszący 6,14 metrów, ustanowiony 31 lipca 1994 w Sestriere we Włoszech, oraz były rekord świata w hali – 6,15 m (Donieck 21 lutego 1993). Reprezentował ZSRR, a po jego rozpadzie w 1991 Ukrainę. Jest bratem Wasyla, który także uprawiał skok o tyczce, oraz ojcem tenisisty Serhija.
Kariera sportowa
Zaczął skakać o tyczce w wieku dziewięciu lat. W 1978, mając 15 lat, przeniósł się do Doniecka ze swoim trenerem, Witalijem Petrowem. Do grona światowych lekkoatletów dołączył w 1983, kiedy wygrał mistrzostwa świata w Helsinkach z wynikiem 5,70 m.
W następnych latach ustanowił nową jakość w skoku o tyczce. Po raz pierwszy pokonał magiczną granicę sześciu metrów 13 lipca 1985 w Paryżu. Jednocześnie stopniowo poprawiał swój rekord. W 1988 osiągnął 6,06 w Nicei we Francji. Coraz częściej zaczynało się mówić o tym, że pokona granicę 6,10 m podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Seulu w tym samym roku. Na samych igrzyskach skoczył nieco słabiej, ale wynik 5,90 m zapewnił mu złoty medal.
W ciągu czterech lat pomiędzy 1984 a 1988 podwyższył dotychczasowy rekord świata o 21 centymetrów, na co wielu innych tyczkarzy potrzebowało 12 lat. Jako pierwszy lekkoatleta osiągnął 6,10 m w San Sebastián w Hiszpanii w 1991. Nie zaliczył żadnej wysokości na następnych Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w 1992. Swój ostatni rekord świata ustanowił w 1994. Zakwalifikował się na igrzyska w 1996 w Atlancie, ale kontuzja uniemożliwiła mu start w zawodach. Na igrzyskach w 2000 w Sydney odpadł w eliminacjach. Łącznie w ciągu kariery siedemnastokrotnie poprawiał rekord świata na stadionie oraz osiemnastokrotnie w hali.
Oprócz mistrzostwa olimpijskiego był sześciokrotnie mistrzem świata: Helsinki (1983), Rzym (1987), Tokio (1991), Stuttgart (1993), Göteborg (1995) i Ateny (1997). Czterokrotnie zdobywał mistrzostwo świata w hali: Paryż (1985), Indianapolis (1987), Sewilla (1991) i Barcelona (1995). Był również złotym medalistą mistrzostw Europy w 1986 w Stuttgarcie oraz halowych mistrzostw Europy w 1985 w Pireusie.
Trzy lata z rzędu (1984, 1985, 1986) odbierał nagrodę dla najlepszego sportowca Związku Radzieckiego.
Został odznaczony m.in. radzieckim Orderem Lenina i Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz ukraińskim Orderem „Za Zasługi” I, II i III klasy.
